Er was eens een mooi dorp op de Veluwe. De gemeenteraad van dit dorp had grote plannen. Ze vertelden dat ze er voor iedereen in het dorp waren en dat we met zijn allen zuinig op ons mooie groene dorp moeten zijn. Maar stiekem toverden ze oude afgekeurde plannen van de provincie tevoorschijn om een grote strook asfalt door het mooie groene buitengebied van Huinen te leggen. Vele jaren geleden had de provincie dit ook al geprobeerd. Maar dankzij het verzet van de bewoners van Huinen en mede dankzij de dassen die hier ook al decennia lang woonden was dat toen mislukt.

Nu wilde de gemeente een nieuwe woonwijk gaan bouwen zodat Puttenaren ook in Putten kunnen blijven wonen. Dat was een prachtig plan. Maar zo’n nieuwe wijk moet natuurlijk ook bereikbaar zijn. Dus moet er een weg komen om deze wijk te ontsluiten. Tot zover leek alles heel mooi. Er kwam een pot met goudstukken tevoorschijn om te onderzoeken wat het beste plan was.

Nu is het natuurlijk veel makkelijker om een oud plan tevoorschijn te toveren dan dat er een compleet nieuw plan in de heksenketel gebrouwen moet worden. En die domme bewoners van Huinen waren na zoveel jaren vast wel vergeten hoe die oude plannen er uitzagen. Om ze het idee te geven dat ze toch ook mee mochten denken werden er bijeenkomsten gehouden in de gezellige feesthut van Huinen, ‘de Blokhut’. Tot overmaat van ramp werden deze avonden druk bezocht en bleken de bewoners een prima geheugen te hebben.

Ondanks dat, en dat er gesproken werd over een compleet nieuw plan. Werd er een tijdje later een plan tevoorschijn getoverd dat verdacht veel leek op het oude plan van de provincie. Met een kleine afwijking waar de weg op de provinciale weg aangesloten zou worden omdat men anders oude bosgroeiplaatsen moet doorsnijden en dat vind de provincie niet zo’n goed idee.  Hierdoor kwam de weg een stukje lager op de kaart te liggen. Maar hierdoor werden ineens ook inwoners van Huinen getroffen die totaal niet op de hoogte waren van de plannen en nooit de kans hadden gehad om ook mee te mogen doen in de participatie.

Door deze strook asfalt die nu ontsluitingsweg genoemd moest worden en geen rondweg mocht heten zou het mooie groene Huinen in twee stukken worden gesneden. Er werd al gesproken over ‘Oost en West’ . De oudere bewoners wisten maar al te goed wat hiermee werd bedoeld. Buurtbewoners in de hechte buurtgemeenschap zouden elkaar niet meer kunnen bereiken,  boeren kunnen hun eigen land niet meer bereiken, van sommige boeren wordt het complete bedrijf kapot gemaakt, kinderen kunnen niet meer veilig van en naar school of sport, bedrijven worden slecht bereikbaar en zullen hun inkomen achteruit zien gaan, prachtige toeristische fiets- en wandelroutes worden doorsneden, het gebied wordt onaantrekkelijk zodat de vele campings niet meer aantrekkelijk zijn voor toeristen, er komt geluids- en stankoverlast doordat de weg een 80 km weg is en een aanzuigende werking zal hebben op verkeer van buiten het gebied, mooie kostbare natuur wordt kapot gemaakt en zo zijn er nog veel meer nadelen te bedenken.

En wat blijkt? De nieuwe wijk ontsluit nauwelijks op deze nieuwe weg. En vele andere delen van het dorp worden juist veel slechter bereikbaar. Ook in het dorp waar men denkt veel baat te hebben bij de nieuwe weg zal men er juist veel last van hebben. Want de gemeenteraad heeft het plan gepresenteerd als de grote oplossing voor de verkeersproblemen in het dorp. En natuurlijk willen de bewoners van het dorp de problemen opgelost hebben. Maar de gemeenteraad ‘vergat’ wel even te vertellen dat er ook voor de dorpsbewoners veel nadelen zouden zijn waar zij last van zouden krijgen. En dat de voordelen van deze weg mogelijk niet opwegen tegen de nadelen. 

Maar de gemeente had inmiddels de eerst pot met goud leeg en er was volgens hen nog veel onduidelijk. Daarom moest er een tweede nog iets grotere pot met goud komen om dat te onderzoeken. De bewoners van Huinen protesteerden, maar boerenverstand werd niet verstandig genoeg gevonden. Dus die tweede pot goud werd ook tevoorschijn getoverd.

De mensen van het onderzoeksbureau lachten in hun vuistje. Daar was de tweede pot goud al. En ze pakten er weer een stapel oude dossiers bij. En knipten en plakten vrolijk verder.

En wat moet dat hele project dan gaan kosten? Geen idee, maar dat doet er niet toe. Want die strook asfalt moet en zal er komen. Er werd wel een schatting gemaakt. Een compleet onrealistische lage schatting. Maar ja, dat bekt beter dan een realistischere schatting die meer dan het dubbele bedraagt. Want dan gaan misschien niet alleen de mensen in Huinen protesteren, maar alle inwoners van Putten. Want een dubbele OZB, daar betaalt liever niemand aan mee.

De gemeenteraad hoopt nu vast nog een veel grotere pot met goud te vinden. Want Sinterklaas heeft hem vast niet gebracht. En anders moeten de inwoners van de gemeente maar kaal geplukt worden. Want andermans geld uitgeven is nu eenmaal veel makkelijker dan het uitgeven van eigen geld.

Hoe dit sprookje afloopt? Wij weten het nog niet. Maar we hopen dat boerenverstand overwint en dat er ook naar andere oplossingen gekeken gaat worden. En dat ook de gemeenteraad uiteindelijk niet in sprookjes gelooft en verstandiger keuzes zal maken.